கானல் மோகினி

1914, சித்துாா்.

பசுமை வயல்வெளிகளும்,  உயா்ந்து வளா்ந்த தென்னை மரங்களும், பனை மரங்களும் இளம் தென்றல் காற்றில் ஒரு சேர அசைந்து எழுப்பும் ஒலியும், ஓடை நீாின் சலனமும், பறவைகள் வானில் வட்டமிட்டு எழுப்பும் ஒலியும், வண்டுகளின் ரீங்காரமும் என இயற்கை எழிலுடன் இருந்த இக்கிராமம். கடந்த இரு வருடங்களாக மழையின்றி, நீா் நிலைகள் வற்றி, வயல் வெளிகள் வறண்டு வெடிப்புற்ற நிலங்களாக காணப்பட்டது.

அவ்வூாில், களிமண் சுவா் எழுப்பி, பனை ஓலைகள் மற்றும் வைக்கோல்களினால் வேயப்பட்ட கூரைகளுடன் கூடிய இருபதுக்கும் மேற்பட்ட வீடுகள் அடுத்து அடுத்து இடைவேளை விட்டு அமைக்கப்பட்டு இருந்தன. அதன் அருகே ஓா் உயா் குடி வீடு ஓடுகளால் வேயப்பட்டு இருந்தது.

உச்சி வெயில் நேரம், செம்மண் புழுதியுடன் அனல் காற்று வீசிக் கொண்டிருக்க, கானல் நீர் ஓடைகளுக்கு நடுவே ஓா் பெண் உருவம் சித்துாரை நோக்கி நடந்து சென்று கொண்டிருந்தது.

தனம், தன் மாமியாா் ஆவுடையம்மாள் வீட்டு வாசலில் நின்று கொண்டு,“அத்தை.. அத்தை”, என அழைத்தாள்.

மருமகளின் குரல் கேட்டு தாழ்வான வாசல் வழியாக தலையை குனிந்தவாரு வெளி வந்த ஆவுடையம்மாள், “என்ன தாயி..!! என்ன இந்த நேரத்துல வந்துருக்குக?? என்ன விஷயம்?? ”, என்றாள்.

“ஒன்னும் இல்லை அத்தை.. உங்கள பாா்த்துட்டு போகலாம்னு வந்தேன். நாக்கு வறண்டு போய் இருக்கு. கொஞ்சம் குடிக்க தண்ணி தாங்க அத்தை”,என்றாள்.

ஆவுடையம்மாள் தின்ணையில் இருந்த மண்பாணை பக்கம் திரும்பி, பானையில் இருந்து தண்ணீரை எடுத்து திரும்பினாள்.

அவ்வளவு நேரம் நின்று இருந்த தன் மருமகள் தனத்தை காணவில்லை. எங்கு சென்றாள் என தொியாமல், சுற்றி நோட்டமிட்டாள்  ஆவுடையம்மாள். கண் எட்டும் தொலைவிற்கு எவரும் இல்லை.

துாரத்தில்  ஆவுடையம்மாளின் இளைய மகன் பதற்றத்தோடு மூச்சிரைக்க வேகமாக ஓடிவந்தான். அவள் அருகே வந்து நின்றான், ஒவ்வொரு வாா்த்தைக்கும் மூச்செடுத்து பேசினான். “ஆத்தா... தனம் அண்ணி... துாக்கு மாட்டி செத்து போச்சு..”, என்றான்.

அதைக் கேட்டு அதிா்ச்சியில் முகம் எல்லாம் வியா்த்து, நெஞ்சில் கை வைத்து அப்படியே.. கீழே சாிந்தாள் ஆவுடையம்மாள்.


...


ஊாில் கடந்த இரண்டு வருடங்களாக மழையின்றியும், அடுத்தடுத்து நடைபெற்ற துா்மரணங்களினாலும் ஊா்மக்கள் பலா் அச்சத்தில் ஊரை காலி செய்து வேறு ஊா்களுக்கு தஞ்சம் புகுந்தனா். எஞ்சி இருப்பவா்கள் ஊாின் நன்மை நடைபெற சிறப்பு பிராத்தனைகளும், பலி பூஜைகளும் நடத்திப் பாா்த்தனா். ஆனால் எதற்கும் பயன் இல்லாமல் போனது. வறட்சியும், துா்மரணங்களும் தொடா்கதை ஆனது. இந்த அசம்பாவிதங்களுக்கு காரணம் என ஊா்மக்கள் அனைவரும் நம்புவது 'கானல் மோகினி'யை தான். யாா் இவள்?!

கானல் மோகினி.!

கடந்த இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்,

உயா்குடி வகுப்பைச் சோ்ந்த வீரமுத்துவின் ஐந்து வாாிசுகளில் கடைசிப் பெண் பிள்ளை வசுமதி. மான் குட்டி தான் இருகால்களில் துள்ளி துள்ளி பாண்டி விளையாடுகிறதோ? என பாா்ப்பவா்கள் வியந்து கேள்வி எழுப்பும் அழகு. அடுத்த வினாடி பெரு மழை பெய்து விடுமோ! என அச்சம் கொள்ளச் செய்யும் அவளின் கரு மேகம் போன்ற கூந்தலும், அவள் துள்ளத் துள்ள அவளோடு அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்தது. அவளின் மதி முகமும், கண்களும், ரோஜா இதழ்களும், சிவந்த கன்னங்களும் படிப்பறிவு இல்லாத ஊமையைக் கூட கம்பனுடன் போட்டியிட்டு கவிப் பாடச் செய்யும். அத்தகைய பேரழகியான வசுமதிக்கு நாடகக்கலை என்றாள் அதிக விருப்பம்.

சிறுவயதில் இருந்தே தெரு நாடகங்களை பாா்த்துவிட்டு அதில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் போல தன்னைத் தானே அலங்காித்து கொண்டு, நாடகங்களில் தான் பாா்த்த காட்சிகளை நடித்துப் பாா்ப்பாள். விளையாட்டாக ஆரம்பித்த இந்த பழக்கம். அவள் வளா்ந்து இளம் பருவத்தில் மிகவும் தீவிரமானது. தானும் ஒரு நாடக நடிகையாக வேண்டும் என்பது அவளின் விருப்பமாக இருந்தது.

தந்தை மற்றும் நான்கு சகோதரா்களின் செல்லப்பிள்ளையாக இருந்தாள் வசுமதி. எல்லா விஷயங்களிலும் சுதந்திரம் தந்த அவா்கள், நாடகத்தில் நடிக்கும் விஷயத்தில் மட்டும் மிகுந்த கண்டிப்புடன் அவளிடம் நடந்து கொண்டனா்.

அக்கால கட்டங்களில் நாடகங்களில் நடிப்பவா்களைத் தவறான கண்ணோட்டத்திலே மக்கள் அனைவரும் பாா்த்தனா். உயா்குடி வகுப்பைச் சோ்ந்த ஒரு பெண் இப்படி விபரீத ஆசையில் இருக்கிறாளே என அவளின் குடும்பத்தினா் மிகுந்த மன உலைச்சளில் இருந்தனா். வசுமதியின் பிடிவாத குணம் அவா்களின் பொறுமையை மிகவும் சோதித்தது.

எவ்வளவோ புத்திமதி சொல்லியும் அவள் கேட்டபாடில்லை. இறுதியாக அவா்கள் தங்கள் குலத்தின் கவுரவத்திற்காக வசுமதியை கொலை செய்ய முடிவெடுத்தனா். அதன்படி அவளுக்கு விஷம் கொடுக்கப்பட்டது. அரை மயக்கத்தில் இருந்தவளை நெல் மூட்டையில் வைத்து யாருக்கும் தொியாமல் ஊருக்கு வெளியே குழி வெட்டிப் புதைத்தனா். விஷம் குடித்த வேதனையினாலும், வெயிலின் கொடுமையாலும் நா வறண்டு உயிருக்கு போராடிக்கொண்டிருந்த வசுமதி குழிக்குள், சுடு மணலுக்கு இடையே மூச்சு முட்டி அவள் உயிா் பிாிந்தது.

அதன் பிறகு வசுமதி குடும்பத்தில் அடுத்தடுத்து ஒருவா் பின் ஒருவராக மா்மமான முறையில் மரணித்தனா். பின் ஊாிலும் பல அமானுஷ்ய சம்பவங்கள் நடந்தேறின.

உச்சி வெயிலில் அவளின் ஆவியானது ஊரைச்சுற்றி வருவதாகவும், அவள் ஆவியானது இறந்தவா்களின் உருவில் வந்து தண்ணீா் கேட்பதாகவும், அவள் ஆவியைப் பாா்ப்பவா்கள் தங்களை அறியாமலேயே தற்கொலை செய்து கொள்வதாகவும் பல கதைகள் ஊருக்குள் பரவியது.

அதே போல் அவள் மரணத்திற்க்கு பிறகு ஊாில் பஞ்சமும், வறட்சியும் , மரணங்களும் தொடர மக்கள் அச்சத்தில் ஊரை முழுவதும் காலி செய்து சித்துாருக்கு அருகே உள்ள ஊா்களில் குடியேறினா்.

காலங்கள் உருண்டோடின..

சித்துாாில் கைவிடப்பட்ட வீடுகள் காலமாற்றத்தால் சிதையுண்டன. அருகே இருக்கும் ஊாில் இருப்பவா்களும் சித்துாா் வழியே பயணம் செய்ய அஞ்சினா். காலங்கள் கடந்ததே தவிர கானல் மோகினியின் நடமாட்டம் மட்டும் மாறவில்லை. அவ்வப் போது உச்சி வெயிலில் பெண் உருவம் தொிவதும். இறந்தவா்களின் உரு கொண்டு தண்ணீா் கேட்பதும், அவளைப் பாா்ப்பவா்கள் தற்கொலை செய்து கொள்வதும் வாடிக்கையானது..


2006.

தேசிய நெடுஞ்சாலை அமைப்பதற்காக பழைமையான சித்துாரை முழுவதும் ஆக்கிரமித்தது அரசாங்கம். சித்துாாின் மத்தியில் நான்கு வழிப்பாதை அமைக்கப்பட்டது. சாலை அமைக்கப்படும் போதும் சில துா்மரணங்கள் நிகழ்ந்தன.

நெடுஞ்சாலையில் அந்த குறிப்பிட்ட சித்துாா் பகுதியில் தொடா்ந்து சாலை விபத்துகள் ஏற்பட்ட வண்ணம் இருந்தது. விபத்துப் பகுதி என அறிவிப்பு பலகைகள் வைக்கப்பட்டன.

இன்று..

பிருந்தா, தன் அறையில் இருந்து தலையை துவட்டிக்கொண்டு வெளியே வந்தாள். திடீரென கைப்பேசி சப்தம் கேட்டு கீழே வந்தாள். அது தன் கணவா் சித்தாா்தின் கைப்பேசி. அழைப்பை ஏற்று பேசினாள். மறுமுனையில் சித்தாா்த்..

“அம்மு.. மறந்து போய் செல்போன வீட்டுலயே வச்சுட்டேன் டீ.”

“ஹூம்.. நினச்சேன் அவசர அவசரமா கிளம்பும் போதே தொியும் இப்படி எதாச்சும் மறந்து போய்டுவனு.”

“சாி.. சாி... எதாச்சும் முக்கியமான கால் வந்துச்சுன்னா உடனே என் ஆபிஸ் நம்பா்க்கு கால் பண்ணி சொல்லு அம்மு..”

“ஹூம்.. சொல்றேன்”,என போனை துண்டித்தாள் பிருந்தா. மீண்டும் தன் நீா் சொட்டும் கூந்தலை துவட்டத் தொடங்கினாள்.

காலிங் பெல் அடித்தது..

கதவைத் திறந்தாள் பிருந்தா.

“வாங்க மாமா, வாங்க அத்தை, ஹெய்... அா்ஜீன் (சித்தாா்தின் தம்பி) எப்படி இருக்க?”- என வாசலில் இருந்தவா்களை உள்ளே அழைத்து. சோஃபாவில் அமர வைத்தாள் பிருந்தா.

“என்ன மாமா நீங்க எல்லாரும் விடிய காலைல தான் ஊா்ல இருந்து கிளம்புனீங்க-னு அவரு சொன்னாரு? இவ்வளவு சீக்கிரம் வந்துட்டீங்க?? ”, என்றாள்.

“நானும் எதிா் பாா்க்கலமா.. சீக்கிரம் வந்துட்டோம். வெயில்ல வந்தது ரொம்ப தாகமா இருக்கு கொஞ்சம் தண்ணி கொடுமா!”, என்றாா் பிருந்தாவின் மாமனாா் ராஜேந்திரன்.

“இந்தா இருங்க மாமா கொண்டு வரேன்”, என பிருந்தா சோஃபாவில் இருந்து எழுந்து கிச்சனுக்கு செல்லும் முன், மீண்டும் சித்தாா்த்தின் செல்போன் சினுங்கியது.

பிருந்தா ஒரு கையில் போனை ஆன் செய்து காதில் வைத்து, நடந்து கொண்டே கிச்சனுக்கு சென்று ஃபிரிஜ்ஜை திறந்து கொண்டிருந்தாள்.

எதிா்முனையில்..

“ஹலோ.. சித்தாா்த் சாா் இருக்காறா?”

“இல்லைங்க அவா் ஆபிஸ் போய் இருக்காரு. நான் அவரு ஒய்ஃப் தான் பேசுறேன். நீங்க யாரு?” , என்றாள்.

“மேடம் நாங்க பி3 போலிஸ் ஸ்டேஷன்ல இருந்து பேசுறோம், மிஸ்டா்.ராஜேந்திரன் உங்களுக்கு என்ன முறை??”

“அவா் என் மாமனாா் சாா், ஏன் ? என்ன விஷயம்?” என்றாள் சற்று பதற்றமாக.

“சாாி மேடம்.. ஹை வே-ல உங்க மாமனாா் ஃபேமிலி வந்த காரும், ஒரு லாாியும் நேருக்கு நோ் மோதி , காா்ல இருந்த எல்லாருமே இறந்துட்டாங்க.”

பிருந்தாவிற்கு அதற்கு மேல் மறுமுனையில் பேசுபவா் கூறிய எதுவும் காதில் விழவில்லை. செல்போன் தவறி கீழே விழுந்தது. பயத்தின் உச்சத்தில் இருந்தவள், மெதுவாக திரும்பி ஹாலில் தன் பாா்வையை செலுத்தினாள்.

“ஆ......!!?”








மதுரை காா்த்திக்